We zijn nu een maand dicht en zo alweer een nieuw jaar ingerold. In het voorjaar, april, of misschien al half maart, hopen wij weer open te gaan. We blijven dan iedere vrijdag, zaterdag en zondag open tot half december. In die periode organiseren we drie tentoonstellingen, die dus acht, negen weken zullen duren. Maar laten we eerst nog even terugkijken…
Onze eerste tentoonstelling op de nieuwe locatie is wat bezoekersaantallen betreft een groot succes geworden. Zo’n 3500 mensen bezochten de 10e ORT. En gedurende die tien lange weekenden is het gemiddelde aantal museumbezoekers voortdurend constant gebleven. Ook de omgeving profiteerde: er werden veel overnachtingen geboekt en er werd veel in Appingedam gegeten en gedronken. De verkoop van kunst, waar we het als particulier museum toch ook van moeten hebben, viel tegen, maar dat is geen wonder als je opengaat op het moment dat De Staat een bank nationaliseert. Dan is er wat aan de hand. Relatief gezien mogen we echter nog niet mopperen.
Relatief blijkt ook de gezondheid. Zeer velen weten dat Laura al jaren tobt met haar gezondheid, maar daar altijd een positieve insteek op loslaat en op die manier er voor zichzelf en haar omgeving voortdurend het beste van blijft maken. Helaas blijkt op pech geen absoluut maximum te zitten, want onlangs heeft zich ook een auto-immuunziekte geopenbaard. Deze komt er kort gezegd op neer dat het beenmerg onvoldoende bloedplaatjes produceert. Dat is al niet best, maar als de eigen milt dan ook nog eens de goede bloedplaatjes opruimt, ontstaat er een groot probleem. Bloedingen kunnen namelijk niet meer worden gestopt. Inwendige bloedingen, die we allemaal wel eens hebben en die ons eigen lichaam ongemerkt oplost, kunnen voor zo’n patiënt fataal zijn. Maar ook een schram wil niet dicht. Er is een behandelingstraject ingeslagen en dat begint met prednison. Velen hebben daar wat last van, maar ook enorme baat. Laura behoort helaas tot de 5% waar het middel zelfs erger bij is dan de kwaal. We gaan hier geen uitgebreid verhaal van maken, maar als je daarom alleen al tot twee keer toe bij de Eerste Hulp zit, zegt dat genoeg. Uiteindelijk zal de milt moeten worden verwijderd. Je kunt redelijk zonder, al blijf je dan wel heel bevattelijk voor infecties. Handen schudden en zoenen zijn dan uit den boze.
Onze winterstop houdt ons dus verre van de rust, waar we na al die uitputtingsslagen toch echt wel aan toe waren. Het woord ‘relatief’ dringt met de dag verder ons leven binnen omdat je niet weet wat die nu weer brengt. Toch houden we de moed erin, je moet ook wel.
In die zin komt onze lange winterstop goed uit (elk nadeel hep z’n voordeel). Het biedt de mogelijkheid om, zonder de hectiek van het museum, deze ernstige hobbel wat gladder te strijken. Nu is het zeker niet onze gewoonte om persoonlijke ongemakken in de openbaarheid te gooien, maar omdat veel van onze museum- en website bezoekers al iets van dit alles weten, voorkomt dit ook een oeverloze herhaling van steeds maar weer hetzelfde verhaal waar niemand vrolijker van wordt.
Laten we dus met zijn allen hopen op een jubelend voorjaar, waarin het leven weer nieuwe kansen ziet en grijpt en de kunst onze geest mag balsemen.