De laatste loodjes wegen het zwaarst. Een bekende uitdrukking, die helaas maar al te vaak opgaat. Zeker in ons geval, want de eerste loodjes waren al bijna niet te tillen. Keer op keer dreigden we door tegenslag en malheur vierkant uit het lood te worden geslagen of zakte het ons diep in de schoenen. Een museum opnieuw uit de grond optrekken is nu ook eenmaal geen lichtvaardige zaak. Ook lood niet trouwens, want dat ligt altijd zwaar op de hand. Altijd? Nee, niet altijd. Het ‘trotseerloodje’ wordt namelijk gekenmerkt door zijn trotse karakter en beschermende functie voor huis en haard. En ook voor het museum. Onlangs kregen we een enkel, los exemplaar van de Muzeheerd in handen. Dat gaf moed. En vertrouwen, want waren wij ook niet voortdurend bezig met trotseren? En probeerden wij ook niet huis, haard en museum te bewaren? Het lood steeg ons zelfs zozeer naar het hoofd dat we nu toch serieus een openingdatum voor het museum hebben geprikt. We denken aan 21 september 2008…
Oude(re) daken hebben soms geen vorsten of holle pannen die de nok of de ribben van het dak afsluiten voor neerslag. Deze zijn dan met loodslabben omklopt die zijn vastgespijkerd. Die spijkers vormden de zwakke schakel met het oog op de waterdichtheid. Daar was immers door het lood geslagen en een gaatje ontstaan (overigens ook een mooie uitdrukking: hij was dwars door het lood geslagen). Over die spijker soldeerde men dan een zogenoemd trotseerloodje. Deze waren vaak gemerkt met initialen en soms daaronder nog een ‘huismerk’ als leihamer of passer.
Ons huismerk zouden kwast en spatel kunnen zijn met de initialen MM. Zo trotseren we op dit moment de laatste loodjes. We zijn nog lang niet klaar, maar er gloort licht aan het einde van de tunnel. De elektricien heeft een begin gemaakt; de loodgieter gaat binnenkort aan de slag; de schilder is al tijden druk bezig en neemt nu ook de achtergevel onder handen; de grote trap wordt gemaakt; de toiletgroepen gebouwd; de loonwerker begint aan het dempen van een stukje sloot; de alarminstallateur is onderweg; de bankdirecteur is vergenoegd over onze oplopende schulden, en de tuinvrouw brengt de hof op orde. Ach, er moet nog veel, maar toch denken we dat we zondag 21 september voor het publiek kunnen opengaan. Dat doen we dan met de uitgestelde jubileumtentoonstelling: de Tiende Onafhankelijke Realisten Tentoonstelling (ORT). Daaraan doet bijna iedereen mee die ooit aan de ORT’s heeft meegedaan, maar als altijd ook weer enkele nieuwe gezichten. Ruim 100 kunstenaars zullen acte de présence geven inzake het hedendaags Laaglands Realisme in al zijn variaties van vormen en visies. Deze grote tentoonstelling loopt in ieder geval tot 1 december. Daarna volgt een winterstop en op 1 april zijn we weer onafgebroken open tot 1 december volgend jaar.
We zien er naar uit en hopen dat het bij u niet anders is.
