Op zondag 5 januari 2014 is Charles Henri, die zijn bekendheid vooral als beeldhouwer verwierf, na een ziekbed overleden. Charles Henri zag in 1948 in Amsterdam het licht als Charles Hendrik de Vries; voor degenen die hem langer kende was hij ‘Har’. Vorig jaar oktober nog, was er in Kunsthuis de Secretariete Meppel een groot overzicht van 40 jaar tekenen, schilderen en beeldhouwen, ter gelegenheid van zijn 65e jaar. Hij wist toen dat hij ziek was (kanker aan alvleesklier en lever) en ook dat het niet best was. Van verdere chemo’s zag hij af omdat hij kwaliteit boven verlenging wilde. Charles Henri was sinds 2004 ook aan Museum Møhlmann verbonden.
In 2004 deed Charles Henri voor het eerst mee aan de Onafhankelijke Realisten Tentoonstelling. Op Laura en mij hadden zijn bronzen een diepe indruk gemaakt. Hij wist het vrouwelijk naakt bijzonder raak en in een natuurlijke elegantie weer te geven. Schoonheid en ongekunsteldheid gingen in zijn beelden vaak hand in hand.
Bezig met de opbouw van een eigen museumcollectie kochten we het beeld Malou aan en al snel daarna het beeld Marjolein. In Malou, een prachtig beeld van een ballerina die fraai zittend haar lichaam en been strekt, spreekt ook het verrukkelijk realistische detail van het schouderbandje van haar nauwsluitend pakje. Door haar holle rug komt een stukje geheel los van haar huid.
In 2010 ging het mis met Laura (1949-2010). Zij was altijd gek geweest op het beeldje Koud van Charles Henri. Een maand voor haar overlijden kocht ik het beeld dat sindsdien bij haar stond: een naakt meisje dat huivert en ter bescherming alleen maar de armen gekruist voor de borst kan houden.
Nu, net over de drempel van 2014, overvalt ons weer zo’n huivering waartegen zo bitter weinig bestand is. In Charles Henri missen we een gedreven kunstenaar, één die van vele markten thuis was en er ook boeiend over wist te vertellen en te schrijven. Met genoegen denk ik terug aan de vele keren dat hij zijn grote beelden in onze tuin plaatste; altijd in grote rust en met een aangeboren handigheid om zelfs de zwaarste beelden lichtvoetig te plaatsen. Moge die rust en lichtvoetigheid hem blijven begeleiden.