Exposities

Dick Oostra

Solotentoonstelling Dick Oostra

Het kan bijna niet anders of de mensheid is als de dood voor de stilte want de aarde stampt, stoomt, buldert, knalt, knettert en kletst tot aan de grenzen van de hemel. Zozeer zelfs dat de Grote Schepper zijn oor er nauwelijks nog te luister kan leggen. Gelukkig verkeren er op dit ondermaanse een paar kleine scheppertjes die de laatste restjes stilte nog weten te vinden. Én te vangen. In verf. Dick Oostra (1946) is er zo een. Hij pendelt daartoe tussen het noordelijk natte wad en het zinderende zuiden in Bretagne, Cevennen of Morvan. Onlangs is hij ook westwaarts gevaren naar Ierse streken. In het eeuwenoude kielzog van destijds een handvol monniken, omdat op die weerbarstige eilanden de pure stilte nog hoorbaar was. Toen al schaars, in de 5e eeuw na Christus.

Dick Oostra, Wad bij Wierum, 2003, acryl/paneel, 35×122 cm

De onbedorven stilte ruist, fluistert, ritselt, waait door je haar en begint een duet met je zwijgende stem. En dat is mooi. Maar valt het ook te visualiseren? Kun je de stilte schilderen? Jazeker, want die stilte heeft een woonplaats. Ooit de hele aarde. Nu nog wat dwergstaatjes. En hoe verschillend die ook kunnen zijn, we herkennen ze direct. Er is een leegte, die niks met kaalheid te maken heeft; er is een natuurlijk komen en gaan als de getijden aan het wad; er is de wind die het gras laat golven of het water vlak slaat; en er is een uitgestrektheid die Oostra onderstreept door de keuze van zijn formaat: vaak langgerekt. Panorama’s van kalmte.

Dick Oostra, Haven Schier, 2003, acryl/paneel, 48×122 cm

Deze stilte lijkt haast synoniem te moeten zijn aan mensvijandig, want de mens is immers haar grootste belager. Tegelijkertijd is die mens de enige die haar bewust kan genieten. Daarom wellicht zijn er in het werk van Oostra ook sporen van mensen te vinden. Sporen die in een respectvolle verhouding tot haar staan: een dijkhuisje, een bruggetje, een meerpaal of een kerkje. Bezinningsmonumenten aan de rafelranden van wat voor ons een paradijs had kunnen blijven.

Groepstentoonstelling realisten

Naast de vaste collecties en de solo (of duo) tentoonstelling, toont Museum Møhlmann een flinke groepstentoonstelling van zo’n 25 tot 30 realisten, welke telkens wat wisselt. De namen van de daadwerkelijk deelnemende kunstenaars worden bij iedere tentoonstelling geactualiseerd. De onderstaande lijst geeft dus zo goed mogelijk aan van welke kunstenaars u ook werkelijk werk mag verwachten.

De kunstenaars zijn met 1 tot 4 werken vertegenwoordigd. Deze werken zijn allemaal te koop en na betaling direct mee te nemen.

Parallel aan de solotentoonstelling van Dick Oostra organiseert Museum Møhlmann een gevarieerde groepstentoonstelling met werk van:

Roland Beyer, Dina Belga, Margreet Bosker, Janhendrik Dolsma, Ger Eikendal, Frans Faber, Hans Feyerabend, Magda Francot, Ad Haring, Reinder Homan, Monica Jonkergouw, Romee Kanis, Cis Koetse, Michiel Kranendonk, Loek Limburg, Harry Meerveld, Drago Pecenica, Ronald Raaijmakers, Robin D’ Arcy Shillcock, Jan Jaap Stigter, Janine Starke, Max Stokvis, Ed Ubels, Rien van Uitert, Jaap Veen, Ruud Verkerk, Gerrit de Vries, Cas Waterman, Paul Wieggers, Marije van Wieringen